New Orleans (Louisiana) tot Memphis (Tennessee)

Hehe eindelijk weer iets van Bert en mij. Het is zeker acclamatiseren hier in de USA. Het rijden heeft me het nodige zweet gekost, maar het went uiteindelijk. Een ding mogen ze in Nederland zeker vanuit de USA mogen importeren is dat er bij de kruispunten met stopborden (al de 4 straten) iedereen moet stoppen ongeacht of er wel/niet andere auto's bij de andere 3 straten staan. De eerste die er heeft stilgestaan kan dan als eerste zijn weg vervolgen. Dit geeft een veiliger en rustiger rijgedrag/gevoel. Op de highways (3- en 4-baans) was het wel wennen, iedereen kan elkaar links of rechts passeren. Houd gewoon je baan en ze passeren je wel. Geen opgestoken vingers of zo. Moet zeggen dat er veel aardige amerikanen in de staten Louisiana en Mississippi. De ontmoeting waar dan ook is "how are you", "fine thank you en je vervolgt je weg. Vaak zit er een praatje aan vast, want ze zien aan me he? dat is een stranger. Soms leg ik me Nederlandse nationaliteit uit met m'n indische gelaatskleur en dat maakt het een en ander helder. Bert (2 m)en ik (1,65 m) zijn een soort van mini en maxi.
Nu effe verder, als ik het goed heb, met de laatste zinnen van mijn vorig berichtje. Bij het ophalen van de auto denken wachtte me een verrassing. In Nederland had ik met het reisbureau afgesproken dat ik de auto in New Orleans zou ophalen en de auto na 3 maanden in San Francisco zou achterlaten (drop off). Echter nu blijkt dat de vouchers (reservering e.d.) aangaven (onduidelijk) dat ik de auto weer in New Orleans diende af te geven. Nou ja, ik tegelijk gigantisch in de stress geschoten. Mijn bloeddruk werd in een keer 2x zo groot. Bert hield m'n handje vast en de stress enigszins terug. Die opmerking van die baliemedewerkster (verhuurder Alamo) zou inhouden dat ik de auto aan het eind van mijn vakantie vanuit het westen (California) naar de South (New Orleans) moest terugbrengen. Ho zei ik, dat kan niet de bedoeling zijn, effe op en neer (ca.4500 miles denk ik), onlogisch. Afijn toch de auto meegenomen en gezegd dat ik met Nederlan contact zoek om het alsnog goed te regelen. Vandaag (4 april) het reisbureau in Nederland gebeld (magneetkaart met specifiek codenr. met een aantal belminuten) en het probleem aangekaart. Ik ben benieuwd of dat "smoothly" gaat. Het bureau en ik houden via mijn emailadres contact/op de hoogte. Ik vind internetten toch nog steeds bijzonder, omdat ik mijn emailbox (m.power@home.nl) ergens in de wereld kan openen en mijn post kan bekijken. De wereld is klein, niet? De auto is en blijft geweldig, waar zou je in de USA mee zonder kunnen. Het kwartje, of is het een dubbeltje, van KOK (benzinetax) kennen ze hier niet. De benzine kost hier ca. $ 2,50/gallon (3,6 liter). 1 Euro is ca. $ 1,13. Reken maar uit. Op straat, grotere steden, worden Bert en ik wel regelmatig door zwarte mensen aangehouden/-aangeklampt met een een of ander zielige story, maar daar word je wat immuun door. Alles word er bij gehaald, zieke kinderen, geen home, je verzint maar wat. Uit de mond van een "Indiase" moteleigenaar" hoorden we dat het in het algemeen wel meevalt met de armoede. de boodschap was, dat jezelf er wat van kan maken, als je maar wilt. De hoofdzakelijk zichtbare armoedigen zijn veelal de negers. Ongetwijfeld kun je niet alles over een kam scheren. Hij zei, kijk maar naar hun lichaam, veel dikke mensen, dus geen voedseltekort. Hij zei dat er voor de werklozen een goede uitkeringsregeling is geregeld. Dus..... Deze Indiase (afgestudeerde chemical engineer) man heeft inmiddels na hard werken en een strategie een motelketen (ca. 10 stuks) met verschillende namen die goed bekt in een bepaalde regio in de staat Mississippie en Louisiana.
Weet je Bert en ik hebben van tevoren becijferd wat we gemiddeld per dag (2 personen) kwijt zijn aan ontbijt, lunch. diner en logies) en kwamen aan een ruw bedrag van $ 100,-. Bert zei uit ervaring dat de motelletjes moeten nemen eindigend met "Inn". Bijvoorbeeld "Power Inn", want die zijn in het algemeen het goedkoopst en dus niet lux. Voor ons is belangrijkste, veilige uitstraling van het motel en een bed/douche. Nou daar zit wel wat variatie in. Bert maakt er de eerste week een sport van om met een fantasie, leuk, ouwe hoerderig verhaal de prijs van een motelovernachting te drukken. Veelal na een aantal "Inn's" te hebben bezocht lukte dat. De motelletjes hebben een aardig buffer in prijs. Vaak lukte het om af te dingen en ging de prijs per nacht van $52,- naar $30,-. Je moet gewoon afdingen, anders ben je dief van eigen portemonnee. Met die Indiase man ging dat leuk, die snapte dat en deed mee aan het afdingspelletje. Overigens, veel indiase mensen runnen een motelletje, het is vaak een familiegebeuren. Het lijk wel of half india hier werkt. Trouwens het eten bevalt ons prima. veel Mac's, neeeeeee, geen een!, zoals sommigen van jullie zouden denken. We hebben een aantal mexicanos en chinesen versleten. Kwaliteit en hoeveelheid goed, soms teveel, maar dat geeft niet. Een enkele keer een brooddag. Ons ontbijt en lunch bestaat vaak uit brood, kaas, pepperoni (worst), melk, sinaasappelen en water. Dit spul halen we vaak uit K-Mart of Wal-Mart (grote supermarkten). Zijn we niet gezond bezig? De Mac's, Kentucky fried chicken etc. verdienen niks aan ons. Het is hoofdzakelijk een noodvluchtplaats.
De dagen zijn qua weer voortreffelijk, 25 oC, en af en toe een lekker windje. Pinnen in de USA is gemakkelijk in de steden, ze rekenen echter wel een fee van $2,50, de boeven. Misschien moet ik in de toekomst bij de Postbank er ook aan geloven. Wat Bert achterlijk vind van de amerikanen is dat je euro's niet bij een bank kan omwisselen in dollars. Alleen de grote luchthavens doen dat. Bert heeft een aantal uren zijn tijd verlummeld bij diverse banken, je weet maar nooit dacht ie.... na onze eerste nacht in New Orleans (NO) zijn we 's ochtends naar het French Quarter gereden. Deze wijk is bekend om zijn muziekstraten en antiek/kunstwinkels. Elke reisgids vertelt om in ieder geval deze wijk te bezoeken. Voordat we de wijk ingingen werden we door een magneet een grote muziekwinkel (DVD, muziekboeken, CD) ingetrokken. We zeiden tegen elkaar om rustig aan te doen. Moest ook wel, gezien de mooie muziek die je daar kon kopen. Een aantal van jullie weten dat Bert ons eerste reisthema "bluesmuziek" naast mijn nationale parkenthema heeft ingebracht. Veel bekende blues, cajun en jazzmuziekkanten komen uit Louisiana en Mississippie. Daarom onze start in Louisiana (NO). In French Quarter zijn er twee hele bekende starten nl. Bourbon- en Royalstreet. Royal vanwege zijn mooie bekende antiek en kunst en Bourbon vanwege zijn vele livemuziek. Dat laatste trok ons erg aan. Weet ja, overal is er wel TV (basketbal of honkbal) aan in een winkel of bar/restaurant. Maar in de Bourbonstreet was er muziek uit al die tenten op straat te horen. Begin wel wennen. We zijn een aantal tenten ingedoken en een aantal livebands aangehoord (pop, R&B, soul, karaoke, blues, folk etc. uiteindeljk bij de bluesmuziek blijven hangen.
Natuurlijk onderweg in NO veel van de verrichtingan van Katrina (hurricane) gezien, maar geen ramptoerist gespeeld, hoewel dat wel kon met speciale "rampbussen". Er was wel veel puin te zien en vele houten woningen (typisch "franse stijl" voor het gebied)waren verlaten, door al het vocht wat de orkaan erover heen heeft gespoeld. Sommige gedeelten waren niet aangetast en andere gedeelten wel. De volgende dag ( 30 maart) zijn we vertrokken uit No richting Lafayette (vanwege de Cajunmuziek kruising). Voor het eerst cruise control gereden op de lange stukken wegen ontspannend rijden. Alleen door de ruimte om je heen maakt het rijden mijn inziens wat relaxter. Onderweg een stop gemaakt in de provincie (Cajun) wat een groot moerasgebied is bij een "Alligator Swamp Tour). Een tochtje van 1 1/2 uur per platte schuitje door de moerassen om alligators en turtles te observeren. Veel genoten van deze tocht en zelfs mijn eerste zeearend (bald eagle) gespot. Een paar vreemde vogels gezien maar ze niet op naam kunnen brengen. Overnacht in Lafayete en bij "Subway" een bekende broodjesketen een 6" bruin broodje meatball met rauwkost gegeten. De volgende ochtend 31 maart naar Wal-Mart gereden en een coolbox en koffertas gekocht. Coolbox voor onze etenswaren en water en een koffertas voor de vele spullen die ik al vanut Nederlan had meegesjouwd, er komt natuurlijk onderweg wel het een en ander erbij. Onze weg vervolgen we ten oosten van de Mississippie om later op de bluesroute 61 (weg nr. 61) te komen. Via Baton Rouge naar Natchez terecht gekomen. Daar een aantal casinoboten (vast aan de wal) op de Mississippie bekeken. Fotograferen van de boot mocht niet vanwege 11 september, die Amerikanen zijn gek. Zelfs we toen bezig waren om een vogel te fotograferen en te spotten met een verrekijker, met de rug naar de boot, werden we gesommeerd door securitymensen om onze toestellen op te bergen. Ik was op zoek naar een raderboot (schoepen achter de boot) om een deel van de Misissippie te bevaren. Er blijken maar 2 raderboten ergens te varen en je moet ze maar net tegen komen. Erg jammer! Er wordt zo te zien veel gegokt in de USA (zwart en blank), blijkbaar afwachten op hun grote cash). We hebben met volle teugen genoten van het uitzicht op de Mississippie met een Budweiser in de hand op een bankje in een zonnetje. Ondergaande zon ........
De volgende ochtend bij het uitchecken van ons motelletje in natchez kwamen in gesprek met de vrouw achter de balie. Al pratende vertelde ze ons dat er vandaag een muziekfestival "Delta music Festival" was in Ferrieday even wat verder en die bgon om 10.00 uur. We vallen met onze neus in de boter, dus wij erheen. Het festival werd gehouden bij het Delta music museum. Het museum vertelde wat over Fats Domino, Jerry Lee Lewis etc. (voor de wat ouderen onder ons). Was eerst wat rustig, maar het festival stroomde gstaag vol. Prachtig om te zien, veel zwart en blank door elkaar. Jong en oud. Allerlei muziek was er (gospel, Cajun, rock en roll, 60-er jaren, folk). Het was een mooie zonnige dag (ben verbrand op mijn neus en voorhoofd) en de sfeer onderling was geweldig. Daarna verder gereden naar Vicksburg en onderweg gestopt bij een indianannederzetting (Natchez-indianen). Tevens weer een aantal mooie vogels gespot.
Zondagochtend richting Jackson (oostelijker). Eerst nog Vicksburg bekeken. Er waren een paar mooie viuwpunten richting de Mississippie. Onderweg ook gestopt in het gat Flora om te kijken naar retsen van versteende bomen (petrified forest). Niet echt spectaculair, maar toch.... Ik val op dit soort verschijningsvormen.
Onderweg in het plaatsje Boroni geslapen en nog wat gepraat met de lokale politie.
Hierna naar Indianola (museum BB King; blueslegende). Hier zou een BB King museum verrijzen maar die moet nog worden gebouwd. Ze moeten nog steeds beginnnen met de renovatie van de oude katoenspinnerij-fabriekje waar BB King in zijn jeugd heeft gewerkt. Op een bepaalde hoek van bijeenkomende straten hebben de memorials van BB King gefotografeerd. Toen verder naar Leland vlakbij Greenville gereden. Daar is een leuk klein bluesmuseumpje te bezichtigen. We hadden geluk dat de zomertijd afgelopen zondag begon en het museumpje " Highway 61 blues museum" voor het eerst haar deuren voor het nieuwe zomerseizoen op de maandag opende. Wat een lucky niet? vele oude foto's van die oude bluesknakkers aanschouwd, prachtig. In Leland was ons eerst internetmogelijkheid (plaatselijke bibliotheek) zoals al had vernomen. Het beleid in de meeste bibliotheken is om downloading van foto's
mogelijk te maken vanwege de kans op virussen zeggen ze. Jammer dus. We blijven uitkijken naar internetcafe's. Er zijn niet zoveel als er werd gezegd, waarschijnlijk wel de mogelijkheden in dure hotels maar tja..... In Leland geslapen en de volgende ochtend 4 april parallel aan de Mississippie via Cleveland de bluesway 61 weer opgezocht om richting Clarksdale om het alom bekende Delta Blues Museum te bezoeken. Het museum was omvangrijker dan de andere twee die we hadden bezocht, en weer vielen we met onze neus in de boter. Want wiens geboortedag was het?.... jaja die van Muddy Water, weer zo'n bluescoryfee (schrijf ik dat goed?). We kregen een stukje taart van het personeel en hadden een heel leuk geprek met het personeel over onze muziekreis. Oja, bij het binnenrijden in Leland hebben we de "Crossroads 49/61" (3 gitaren en de nr.s 49 en 61 wegen; hoog boven beide wegen) gefotografeerd. Jullie zullen wel denken waar zijn die twee bezig maar enkelen zullen hun vinger omhoog houden(bv. mijn collega's Klaas en Jeroen, ik denk veel aan jullie als we deze reis maken). Nu richting memphis (onderin zuidwesthoek van de staat Tennessee) een muziekbolwerk van jewelste blijkt later. We hebben ingecheckt voor 2 nachten. Op onze motelkamer hoorden we op het journaal van de vela stormen (tornado's) die de omgeving boven ons in deze tijd het gebied teisterden en nog. Misschien zien we op afstand natuurlijk eentje die we kunnen fotograferen voor jullie. Wie weet. Veel muziekmusea en livemuziek downtown. Deze dinsdagavond ongelooflijk veel livemuziek (wel 10 barren/tenten) in Bealestreet downtown met bluesmuziek. We zijn blijven hangen bij een paar tenten waar je de blues door je heen voelde vloeien, geweldig. Afijn na het muziekgeweld richting auto die we een paar straten hadden geparkeerd. Kloten, sorry voor dit woord, maar er was ingebroken in onze auto (linketachterraam was ingeslagen. Wij meteen naar de politie bij de Bealestreet gereden en hun om hulp gevraagd. Officer Tuznik heeft ons geweldig geholpen en zei ons daar waar we hadden geparkeerd een van de ergste plaatsen was om te parkereen vanwege dit soort dingen. Even verder op parkeren en onze auto was waarschijnlijk gestolen. Puh...... Hij heeft digitaal een rapport opgemaakt en deze teven naar onze autoverhuurder gestuurd zodat we dat richting Alamo alles hadden verantwoord. We hadden een aantal dingen kunnen benoemen die gestolen waren. Ik in elk geval mijn jack en Bert achteraf meer dingen. De belangrijkste zaken hadden we bij ons, gelukkig. Was wel effe foeteren op de dieven en op ons zelf. Tuznik heeft voor het hoofdkantoor van Alamo gebeld en gevraagd wat te doen. Inmiddels deze ochtend 4 april onze gehavende auto ingeruild (vliegveld Memphis, gelukkig vlakbij)voor precies dezelfde luxe auto, geweldig (we zijn gelukkig goed verzekerd via Alamo) . Dit ging gesmeerd en zonder problemen, zei ik nog tegen die dame achter de balie van Alamo. Dus weer een complete auto. Oja dat vergatik nog te vertellen, maar vorige week in Natchez heb ik per ongeluk 's avonds de achterbumper schuin tegen een lantaanrpaal (klassiek niet?) aangereden. Flink bekrastte bumper en afgerukte bevestigingsklemmen. De bumper hing er half aan, maar hebben deze zo goed ls het kan weer erop gedrukt. We dachten dat gaat gemakkelijk, maar een paar dagen later is deze onderweg op een highway losgeraakt. gelukkig geen verkeer achter ons op dat moment. Voorzichtig de vluchtstrook opgereden en zo goed mogelijk het zaakje aangeschroefd. De volgende ochtend bij een servicegarage bij Wat-Mart geholpen door een monteur en die zag dat we een paar extra losgeraakte klemmen van de bumper waren vergeten aan te drukken. Poeh...... wij blij. Achteraf de vernielde auto ingeleverd zonder bijkomende kosten. alleen de stress. Bert hoofdpijn, want van hem zijn een aantal CD's, boek, colbertjasje, luchtbed en speciaal bedrukte T-bluesshirts eruit gestolen. heel veel shit. Meer de emotionel waarde dan de materieele waarde. Deze ochtend verder downtown Memphis bezocht. Een paar straten en muziekwinkels bezocht. Even later naar "Sun Studios" bezocht waar veel beroemde musici (jaren '50 en '60) hun singels en Lp's hebben opgenomen. Leuke rondleiding en onze stress was aanzienlijk verminderd. Toch niet kunnen laten een T-shirt met het Sunlabel te kopen. We gaan vanavond de Bealestreet weer in om livemuziek te horen en de blues over ons heen te gooien. Ik hou un effe op en hoop jullie op tijd weer reisverslag te doen. Maar het valt tegen een internetcafe te vinden. Doeiiiiiiiiiiiiiiii liefs Martin en de groeten Van Bert.